ข่า
ชื่อท้องถิ่น ข่าตาแดง ข่าหยวก (ภาคเหนือ)
ลักษณะของพืช ข่ามีลำต้นที่อยู่ใต้ดิน เรียกว่า “เหง้า”
เหง้ามีข้อและปล้องชัดเจน เนื้อในสีเหลือง
และมีกลิ่นหอมเฉพาะลำต้นที่อยู่เหนือดินสูงได้ถึง
6 เมตร ใบสีเขียวออกสลับข้างกัน รูปร่างรียาว ปลายแหลม
ดอกออกเป็นช่อที่ยอดดอกย่อยมีขนาดเล็ก สีขาวนวล
ด้านในของกลีบดอกมีประสีแดงอยู่ด้านหนึ่ง ผลเปลือกแข็งรูปร่างกลมรี
ส่วนที่ใช้เป็นยา เหง้าแก่ สด หรือแห้ง
ช่วงเวลาที่เก็บเป็นยา ช่วงเวลาที่เหง้าแก่
รสและสรรพคุณยาไทย เหง้าข่า รสเผ็ดปร่า ขับลมแก้บวมฟกซ้ำ
วิธีใช้ เหง้าข่าใช้เป็นยารักษาโรคดังนี้
1. อาการท้องอืด ท้องเฟ้อ และแน่นจุกเสียด ทำได้โดยใช้เหง้าแก่สดหรือแห้ง ขยาดเท่าหัวแม่มือ (สดหนัก
5 กรัม แห้งหนัก 2 กรัม) ต้มน้ำดื่ม
2. โรคกลากเกลื้อน เอาหัวข่าแก่ๆล้างให้สะอาด ฝานเป็นแว่นบางๆ หรือทุบให้แตกนำไปแช่เหล้าขาวทิ้งไว้
1 คืน ทำความสะอาดบริเวณที่เป็นและใช้ไม้บางๆ ขูดให้เป็นผิวสีแดงๆ และใช้น้ำยาที่ได้มาทาบริเวณที่เป็น ทา
2 ครั้ง เช้า - เย็นทุกวัน จนกว่าจะหายาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น